Tarantulas en Bolivia

Een ruime week geleden waren dan mijn laatste daagjes in colombia. Die heb ik afgesloten door drie nachten te slapen in de amazone in San Martin de Amacayacu. Hier runnen een Nederlandse vrouw en haar Colombiaanse man een soort eco hotel. Ze beiden je een vol programma aan om zo zoveel mogelijk mee te krijgen van het leven daar. Inclusief een nachtwandeling door de jungle! De geluiden die je dan hoort!Helaas hebben we niet heel veel dieren gezien, maar wel een heuse tarantula! bij haar nest! Normaal zou ik in de hoogste boom zitten, maar zo in de jungle had het toch wel iets ergs tofs! Ik heb nog 100 andere soorten insecten en spinnen, 1 toekan, roze dolfijnen, 1 slang, pyranhas, apen en 100 soorten vogels gezien!
Na drie dagen jungle, ben ik nog voor een nachtje in de stad Leticia geweest. Een lekker plakkerige, warme stad vol met vogels. En je loopt er zo de grens met Brazillië over. Zonder paspoort of controle.Dat heb ik dan ook maar gedaan, voelde er alleen vrij weinig van:).

De volgende dag heb ik helaas afscheid moeten nemen van mijn geliefde colombia, want tsja dat is het inmiddels geworden. Ik had niet verwacht om bijna 7 weken daar rond te hangen, maar heb er geen moment spijt van gehad!
Via een zeer geimproviseerd vliegveld in de jungle vloog ik dus naar La Paz. Ik ging weg in korte broek en had bij aankomst temperaturen rond het vriespunt!

La Paz zelf is mega indrukwekkend groot. Toen ik met de taxi naar mijn hostel reed zag ik alleen maar huizen tussen allerlei hoge bergtoppen ingepropt. Omdat ik om 6.00 in mijn hostel aankwam was ik erg blij dat ik toch al naar een bed mocht om een paar uurtjes te slapen.
Na slechts drie uurtjes slaap had ik mij aangesloten bij de walking tour door de stad. En nog veel later vertrok ik met een bus naar Cholitas Wrestling. Cholitas zijn die typische Boliviaanse vrouwtjes met twee vlechten, bolhoed en een rok. En die gngen dus worstelen, showwortstelen dan...denk ik. Het was in ieder geval het meest bizarre wat ik ooit had gezien. Er waren slechte scheidsrechters, er werden mensen over hekken gesmeten en er kwam luiers (?) aan ter pas. De Bolivianen schenen het helemaal fantastisch te vinden. Voor de toerist was het vooral lachwekkend!
In La Paz heb ik ook nog de deathroad gedaan, nooit gedacht dat te zullen doen! van 4750m naar 1300m mountainbaiken. Eerst over asfalt, daarna over de daadwerkelijke deathroad. Een weg van ongeveer 3m breed van steen en los grond. 3x raden hoe deze weg aan zijn naam is gekomen. Gelukkig is er nu een nieuwe weg aangeld voor auto`s, waardoor je die amper meer tegenkomt op de deathroad, ik denk anders dat ik een hele hoop schade had gereden!

Na La Paz ben ik met een nachtbus naar -Uyuni gegaan om daar de welbefaamde Saltflats te zien. In een woord, geweldig! Het heeft meer dan mijn verwachtingen overtroffen, en ik durf met volle 100% te zeggen dat dit het mooiste is wat ik ooit heb gezien! Je rijd over 100kms wit zout met plotseling een immens cactus eiland, de mooiste zonsondergang, woestijnen, geisers, gekleurde lagoons met flamingos, en je slaapt op de meest uiteenlopende plekken. Zo heb ik een nacht in een hotel geslapen volledig uit zout gemaakt, dus ook je bed! De tweede nacht hebben we in een natuurlijke hotspring gezeten in de nacht. Omdat er geen lichtvervuiling is op 4400m hoogte kan je de volledige sterrenhemel zien! Prachtig!

Naar Salar de Uyuni ben ik naar Tupiza doorgereden. Een andere uitvalsbasis voor de zoutvlaktes. Maar ook voor paardrijden in wild westen-achtig decor. Daartoe dus een poging gedaan...echter na 20 minuten vond mijn paard het welletjes en sloeg op hol waarbij ik van het paard werd gegooid. Gelukkig valt de schade mee en zijn het voornamelijk blauwe plekken en bulten! maar daarna zat het paardrijden ervoor mij niet meer in. Helaas is het verder een beetje een slaapstadje dus heb ik mij maar vermaakt met rondlopen en series kijken.
De volgende dag, vandaag, ben ik naar Tarija gegaan. De meest spannende rit ooit. Diepe afgronden bij een weg die amper breed genoeg is voor een bus. En de bus zelf leek uit het jaar 1930 te komen. Alles rammelde en we hebben 4x stil gestaan met motorpecht. Ook midden in een onweerstorm. Sta je dan midden op een zandweg voor twee uur! De rit duurde uiteindelijk dus ook 2x zo lang! Gelukkig ligt Tarija in de wijnregio van Bolivia, dus kan ik mijn angsten en en pijn verdrinken!

Liefs Rachel